او كه سودا كوونكى په سودا كې دوراغ ووايې مثلاَ پدې شي كې به د ده ګټه وي خو دى و رانيوونكي ته وايې دا شى دې پخپل سر يا تاوان وركوي او يا ورته ووايې بل چا تر دغه په ګران قيمت را څخه غوښتى مانه وركاوه، خواوس يې تا ته د مجبوريت لكبله تر هغه ارزانه دركوم او يا شي په داسې ملك او كمپنۍ كې جوړ شوى وى چې هغه به رانيوونكى ته د اعتماد وړنه وي ، خو دى درواغ ورته وايې و داسې ځاى او كمپنۍ ته د شي د جوړولو نسبت كوي چې هغه د رانيوونكى د اعتماد وړ او مطلوب وي، همدا راز كه سودا كوونكى د شي عيب پټ كړي مثلاَ داسې دواء يا خوراكې شي خرڅوي چې هغه تر معياد تېر وي نور د استفادې وړ نه وي، نو دى يې د انتهاء تاريخ د رانيوونكى څخه پټ كوي ځكه دا يو لوى عيب دى كه رانيوونكى په خبر شي نو سودا نه ورسره كــــــوي.
په دغه ډول د درواغو، چم او خطاايستلو په سودا كې كيدلاى شي سړى ډېر څه وګټي مال به ېې د كميت او عدد په لحاظ په زيات شي خو الله(ج) يې بركت ځنې پورته كوي، دا ډول بې بركته به شي چې اړتياوې به يې نه پوره كيږي. كه يو حاجت يې پوره شي بل حاجت به الله (ج) ورته پيداكوي، ددغه ډول سوداكوونكى مالونه كه څه هم په ظاهري ډول د عدد له مخې زياتيږي، خو الله (ج) به يې د دې سره جغ اړتياوې او ضرورتونه هم ور زياتوي دى چې يوضرورت پوره كوي الله(ج) به بل ضرورت ورته ايجاد كـــــوي.
نو ځكه بايد ټول معامله كوونكي په خپلو معاملاتو كې رښتني و اوسي، يو د بل سره دا ډول معامله وكړي څه ډول چې د بل څخه د ځان له پاره خوښوي، د درواغو او تېرايستنې د معاملې څخه ځان وژغوري هغه ډول صفا او رښتنې معامله وكړي څه ډول چې ايمان د هغه مقتضى او غوښتوونكى دى څو په مال كې يې بركت پيدا شي او د ژوندانه اړتياوې يې په پوره شـــــــــي.